Rozdział III

„ (…) ale dziś jest inaczej, jakby cos się zmieniło. Choć Słońce świeci jak wczoraj, choć ziemia obraca się z tą samą prędkością. Coś się zmieniło, jestem tego pewna!”

                Ten dzień był jakiś inny.  Pełniejszy. Pełen dzikiej satysfakcji, energii, która przybywała z różnych stron. Tak, zdecydowanie dawno nie przeżywałam takich dni.  Jakby te góry, zakopiańskie góry budziły mnie do życia, lekki  puch, który topił się na mojej twarzy zsyłał z nieba siłę, wiarę i wszystko to, czego potrzebowałam. Już naprawdę dawno nie miewałam takich dnia, jak dziś.

                Idąc miałam ochotę podskakiwać. Każda piosenka w mojej MP3 wydawała mi się zbyt smętna, zbyt wolna.  Szybko zrezygnowałam z dalszego słuchania. Zdecydowałam się na zupełnie inny rodzaj muzyki. Na taką muzykę płynącą prosto z mojego wnętrza, gdzie słowa i melodia nie były istotne, a i tak czułam całą paletę emocji. To trudne do wytłumaczenia. Po prostu nuciłam coś pod nosem i szłam dalej.

                Nagle coś przyszło mi do głowy. Zatrzymałam się, a później z pewnym siebie uśmiechem zawróciłam. Musiałam w końcu to zrobić. To był ten czas, aby choć niektóre rzeczy mogły wrócić na swoje miejsce. Choć te, na które miałam bezpośredni wpływ, w obecnej chwili.

**

„Ta chwila wszystko zmieni. Czy ty to wiesz? Ja aż za dobrze. To taki symbol, to zwykła chwila. Ale może to już czas. Tak, to na pewno jest już ten czas.”

Niewielki zakład fryzjerski był moim punktem docelowym. Tak, w końcu musiałam się tu wybrać. Lepiej, żeby mój siostrzeniec nie oglądał mnie w tej czerwieni na głowie.

Podeszłam do jednej z fryzjerek i niepewnie, jak na mnie powiedziałam.

- Chciałabym wrócić do naturalnego koloru. Stęskniłam się za moim starym, dobrym ciemnym brązem.

- Się rozumie!- zawołała z dzikim zapałem i niemal rzuciła się na moje włosy.

Przełknęłam głośno ślinę i zacisnęłam powieki. Przecież nic gorszego nie mogło spotkać moje włosy, prawda?

**

„ Człowiek rodzi się, nabywa doświadczenia, kształci swoją osobowość, otrzymuje wiedzę, która pomaga mu nie błądzić po skomplikowanym świecie. Zaraz. A może odwrotnie?”

                Tuzin krwistoczerwonych róż oraz drugi tuzin śnieżnobiałych.  Jednym słowem wielki, patriotyczny bukiet najpiękniejszych kwiatów na świecie. Zabawne ozdoby z maleńkimi bucikami dziecięcymi, grzechotkami i butelkami podoklejane między różami.  Balony w kształcie skoczka w locie oraz trochę większe fruwające nad sufitem z ponaklejanymi zdjęciami przedstawiającymi skocznie. Tak, tą najpiękniejszą skocznie na świecie, Wielką Krokiew. Miniaturowy kombinezon narciarski z cyfrą 50 na plecach i z wyszytym złotą nitką napisem „Stoch”. Do tego maleńkie, wykonane ręcznie narty. Nie było na nich ani centymetra wolnego miejsce, przez dziesiątki podpisów nowych cioci i wujków, którzy chcieli w ten sposób pokazać, że przyłożyli do tej pamiątki swój czas i dobre chęci.

                Całe to szaleństwo zalegało na szpitalnej podłodze, wśród przekrzykujących się nawzajem damskich i męskich głosów. Stałam kawałek dalej, koło automatu z kawą i przyglądałam się z rozbawieniem całemu zajściu. Nie byłam pewna, czy oni specjalnie w ten sposób chcą zostać wyrzuceni ze szpitala, czy po prostu liczą na to, że Kamil i Ewa ich usłyszą i żadna niespodzianka, o której z takim podekscytowaniem rozmawiają nie wypali. 

                Ruszyłam w ich stronę, odrobinę niepewnie, żałując w głębi, że do fryzjera nie wybrałam się dzień później. Przecisnęłam się bokiem i już miałam skręcić w lewo, aby wejść do Sali, kiedy…

- To może Olka niech nas zapowie i tyle. Po niej nie spodziewają się takich ekscesów!- zawołał Dawid wskazując na mnie palcem.

Zaległa cisza. Jedni zastanawiali się nad trafnością jego spostrzeżenia, drudzy przyglądali mi się w dość sceptyczny sposób. Maskotką kadry i sztabu na pewno nie byłam.

- Że co?- spytałam mając nadzieję, że zaraz się rozpłynę.

Usłyszałam jak ktoś wypuścił głośno powietrze, a po chwili usłyszałam Jego głos.

- Zrobisz to?

Nie mogłam się powstrzymać przed tą małą rozkoszą, spojrzenia mu w oczy. Rozkoszą? Może to źle dobrane słowa. Bliższe było by porównanie do osoby uzależnionej od podcinania sobie żył. Boli jak diaski, ale w paradoksalny sposób na krótki moment daje ukojenie.  To chyba najtrafniejsze porównanie ‘naszej relacji’ jaką kiedykolwiek wymyśliłam.

- Coś konkretnego mam powiedzieć?- zapytałam po chwili odwracając wzrok na pozostałych. Dostrzegłam piękną paletę emocji. Żadnej pokerowej twarzy, wszyscy wyrażali dokładnie to, co czuli. Niechęć, zadowolenie, nienawiść, wahanie, zamyślenie. Żadnych rewelacji.

**

„Przyjaciele tworzą rodzinę. Twoją własną rodzinę, którą najtrudniejsza sytuacja może wzmocnić, a najbanalniejsza zniszczyć.”

Otworzyłam drzwi i weszłam do środka.   W myślach miałam większy chaos niż zazwyczaj. Ciągle słyszałam głos Dawida,  by po chwili usłyszeć żart Piotrka, nakaz Kuby i ostrzeżenie Marceliny. Do tego jeszcze dziewczyny, o których istnieniu nie miałam pojęcia ciągle powtarzały o uśmiechu i budowaniu dobrej atmosfery przed ich wejściem. Nawet trener Kruczek nie omieszkał ostrzec mnie przed tym, abym starała się zatrzymać kąśliwe uwagi i niemiły ton. Nie miałam pojęcia skąd oni wszyscy wiedzą o mnie tak dużo. Nie powiem, odrobinę mnie to zaskoczyło, żeby nie powiedzieć przeraziło.

- Jestem już.- powiedziałam siadając na krzesełku naprzeciwko nowo upieczonego tatusia, który właśnie trzymał swojego pierworodnego w swych objęciach.- Straszne tłumy przed tym automatem.

- Już chciałam mówić Kamilowi, żeby poszedł cię poszukać. Myślałam, że może automat nie chciał oddać ci reszty i demolujesz szpital.- zaśmiała się Ewa.

- To ty opowiadasz o mnie takie historie?- spytałam zbulwersowana łącząc puzzle.  Niemal zdrętwiałam zdając sobie sprawę jak podobne były wypowiedzi ‘tych zza drzwiami’ od mojej rodzonej siostry.

- Sama stworzyłaś taki obraz.- pokazała mi język i jak mała dziewczynka wyciągnęła ręce w kierunku malucha.

Pokręciłam głową  zdegustowana.

- Czy mój siostrzeniec ma jakąś tajemniczą moc, która pozbawiła was zdrowego rozsądku? Ciągle tylko wzdychacie nad nim. Już mama jest bardziej trzeźwa niż wy.- wyrzuciłam z siebie spokojnym tonem.

- Oj przestań zrzędzić. Jak będziesz grzeczna to na krótki moment też go potrzymasz.- powiedziała Ewa przejmując małego.

Ta rozmowa zmierzała bardziej w kierunku, abym z krzykiem wybiegła z tego szpitala niż była przesłodzonym wstępem wielkiego cyrku, który czekał tuż za drzwiami.

- Dobra, daj go.- powiedziałam siląc się na pewny siebie głos.

Spojrzeli na mnie oboje z niedowierzaniem.

- Jesteś pewna? –spytał lekko przestraszony Kamil zerkając niepewnie to na mnie to na Ewę.

- Tak, jestem pewna.- tym razem nie mogłam się powstrzymać od lekkiego drżenia głosu.  Każde dziecko wywoływało u mnie paniczny strach. Strach przed nieograniczonymi zasobami odpowiedzialności.  Ale w końcu, co takiego mogło się stać. Prawda?

Ewa wyciągnęła ręce wraz z małym zawiniątkiem. Widziałam jej skupienie na twarzy. Bała się! Tym bardziej musiałam to zrobić. To taka swoista marchewka. Jeśli ktoś obawia się, że coś ci nie wyjdzie to tym bardziej to zrób, aby udowodnić, że stać cię na to.

- Nie ta ręka!- pisnęła zdenerwowana.

Kamil błyskawicznie zjawił się tuż za mną i asekuracyjnie pomógł mi odpowiednio schwycić dziecko.

- Olka i dziecko, Kamil podaj mi aparat. To może się już nie powtórzyć!- zaśmiała się już pewniejsza Ewa.

Tak, ona może była pewniejsza, czego zupełnie nie można powiedzieć o mnie. Ręce zdrętwiały mi ze strachu, a nogi wrosły w ziemię. Byłam pewna, że jeśli ta mała istota zaraz zacznie płakać to ja zrobię to samo.  

Spojrzałam na niego. Spał! Mimo trzaskającego z zawrotną prędkością mojego serca, on potrafił tak po prostu spać. Jakim cudem? Nie miałam pojęcia.

Wtedy przypomniało mi się o mojej misji. Wykorzystałam okazję, że Kamil zaufał mojemu nieistniejącemu instynktowi macierzyńskiemu i podeszłam do drzwi.

-Gdzie idziesz?- spytał Kamil wstając z miejsca. Uwielbiałam wzbudzać emocję. Kochałam to.

- Ten mały osobnik.-powiedziałam wskazując głowa na chłopca w moich rękach.- Ma większe szczęście niż mu się wydaje . Zyskał tak wielką rodzinę, że najwyższy czas aby w końcu ją poznał.

Kopnęłam lekko drzwi i odsunęłam się na znaczą odległość od nich. W między czasie spojrzałam na zaskoczonych i odrobinę zaniepokojonych państwa Stoch. Później było już tylko gorzej, chmara uśmiechniętych wujków i cioci weszła do sali niczym tornado, trzymając w rękach wszystko to, co wcześniej zalegało na korytarzu.  Miałam takie pozorne i bardzo złudne wrażenie, że jestem częścią tej wielkiej rodziny.  Złączonej na zawsze rodziny, która mimo braku podobnych genów jest również istotna, niezniszczalna. Jedna wielka rodzina, którą złączyła miłość do skoków narciarskich. A ja naiwnie stałam otoczona nimi wszystkimi i wierzyłam, że to mój świat.

**

                O dziwo, malec zdobył większe uznanie wśród tej mniej urodziwej płci. Kamil wraz z resztą swoich przyjaciół już snuli plany na przyszłość. Bez przerwy wymieniali się pomysłami na to kiedy najlepiej zacząć trenować, kiedy zacząć jego wielką przygodę ze skokami. Bo przecież to było już pewne. Pierworodny syn mojej siostry i jej męża, chłopiec, którego z takim strachem trzymałam jeszcze parę minut temu, na rękach miał zostać wielkim mistrzem. Niezaprzeczalnie i bezdyskusyjnie. Rozmawiali z takim podnieceniem, że czasami zastanawiałam się, czy w tym narciarskim świecie ten maluch jest kimś w rodzaju następcy tronu?

Kręcenie głowy pozostałych kobiet i rozbawione przewracanie oczami Ewy wcale mnie nie oddalały od tej myśli.

Żyłam w jakimś równoległym świecie. Pełnym latających mężczyzn i rodzących się niemowlaków. Tego było za dużo nawet lub przede wszystkim jak dla mnie.

- Tak w ogóle to jakie imię wybraliście do tego waszego dziedzica?- spytałam

Zadziałało to jak czerwona płachta na byka. Jak lawina. Gdyby nie nieletnia osoba w pomieszczeniu zaklęłabym jak szewc.

- Może Michał?- zaproponowała Marcelina.

- Nie! Lepiej Marcin- podrzucił Stefan.

 - Szymon?- spytał Piotrek.

- Wiem, wiem! –próbował zwrócić na siebie uwagę Maciek.- Maciej.

Zasłoniłam twarz rękami. I to ja byłam dziecinna? Nie sądzę.

Pozostali zrobili najwyraźniej to samo bo Kot zamilkł obrażony, usadzając swoje szanowne litery na jednym z krzeseł.

- Aleksander?- zaproponował Kuba.

- Może Zygmunt?- zaśmiał się Dawid.

- Sam jesteś taki Zygmunt- zironizowałam.

Wtedy drzwi się otworzyły. Wszystkie spojrzenia skierowały się w stronę wysokiego mężczyzny, który wszedł do środka. Mimo to nie dostrzegłam na jego twarzy nawet grama zażenowania czy wstydu.  Wszedł do środka posłał olśniewający uśmiech w kierunku mojej siostry i wręczył jej skromny bukiet, czterech herbacianych róż.  

Tak, on był tego typu mężczyzną, który jednym niby zwyczajnym i nie wymagającym żadnego wysiłku, czynem, kradł serca wszystkich kobiet w odległości 10 kilometrów.  W skrócie, idealnie zaprojektowany pozer. Jeszcze krócej i prościej? Pies na baby.

- No! Już myślałam, że nie przyjdziesz!- zawołała zadowolona Ewa.

- Skoro już mam być tym chrzestnym to głupio byłoby nie odwiedzić pierwszego chrześniaka jaki mi się niespodziewanie nadarzył- odparł i  wyjął z kolorowej torebki pluszaka. Małego, białego słonia.

- Tak na szczęście .- zażartował podając go Kamilowi.

- A propos imienia i waszej wyliczanki. Razem z Kamilem zdecydowaliśmy, że nasz syn będzie nosił imię mężczyzny, który uratował mnie z opresji i motocyklem przywiózł do tego szpitala- wytłumaczyła dumnie Ewa patrząc na nasze zaskoczone twarze.- Powitajcie Sergiusza Stocha.

** Muzyka

„Czemu pamięć dalej ma twój smak?

zapach wciąż ten sam,

Czemu na rozstaju naszych warg ocean pragnień?”

                Kiedy wyszłam ze szpitala było już szaro na dworze. Byłam wykończona jak po przebiegnięciu całego maratonu. Po cichu liczyłam na to, że uda mi się tak po prostu dotrzeć do mojego tymczasowego miejsca zamieszkania. Marzyłam o długiej odprężającej kąpieli i poduszce, która rozumiała mnie, jak nikt inny.

Moje życie nie mogło być takie proste.  Nigdy takie nie było i nie było najmniejszej szansy na to, aby to się zmieniło.

Usiadłam na kamiennych schodach tuż obok niego.  Nie musiałam patrzyć na niego, aby wiedzieć o czym myśli. W przerażający sposób rozumiałam jego uczucia bardziej niż którekolwiek z nas by tego pragnął.

Westchnęłam.

- Jakby tak się zastanowić to odrobinę ją rozumiem.- zaczęłam choć wcale nie miałam ochoty na bronienie jej.

Miałam być szczera? Ok. Ale żadnej przyjemności z tego nie czerpałam. Nawet najmniejszej.

- To miało mnie pocieszyć?-spytał retorycznie, po czym dodał- Tak między zdaniami, Miętus to jej kuzyn.

Niemal zakrztusiłam się na tą nowinę.  Gafa. Kolejna gafa w moim wykonaniu!

- Wiesz co? Czy tego chcę czy nie, muszę przyznać, że mimo wszystko ona nie zasłużyła na taki wyrok nad jakim się zastanawiasz.- powiedziałam szczerze, choć z lekkim lękiem, którego przyczyny jeszcze nie znałam.

-Teraz bawisz się w sędziego?

- Mówię poważnie. Jeśli ta zdrada to tylko moja fantazja… to ona zasłużyła na wybaczenie.

- Ależ ty łaskawa- zakpił.

- Najprawdopodobniej to przez nadmiar emocji, tych wszystkich wydarzeń, powrotu do was i dziwnego imienia mojego siostrzeńca. Ale dzięki temu lub właśnie przez to, mówię ci, jeśli ją kochasz to po prostu wstań i idź do niej. Takie poddawanie się i bezczynność nie jest w twoim stylu, Maćku.

Nie wstał. Nie ruszył się nawet o milimetr. Wiedziałam, że w jego wnętrzu rozgrywa się kolejna walka. Tą swoją bezczynnością dawał mi więcej nadziei niż bym sobie tego życzyła, więcej niż sobie zasłużyłam.  

Wtedy wstał. Brutalnie rozerwał moje serce, jak wtedy ja jego. Po prostu wstał i niemal wybiegł, pozostawiając mi ciche „dziękuję” i tą przygniatającą świadomość. 

Kochał ją…

„Gdy wszystko co chce niebo dać- zamieniam w ogień,

wszystko co chce niebo dać- umyka z objęć,

kiedy bliskość nas rani aż tak.”

**

Teraz będę nie skromna xD 

Są momenty, które osobiście bardzo lubię, mam do nich taki mały sentyment albo aż za bardzo do mnie pasują xD

Chciałabym żebyście sami szczerze napisali, jaki jest ten rozdział według Was. Każda opinia jest dla mnie ważna.

Rozdział zainspirowany nową płyta Patrycji Markowskiej oraz cała ta aferą z 'RoyalBaby';P

Pozdrawiam!

12 dni do LGP!